Πριν από λίγο καιρό, πήγαμε στο Μόναχο, με την ευκαιρία του Octoberfest. Η Γερμανία είναι μία χώρα την οποία δεν είχα ποτέ επισκεφτεί. Ούσα fan του συμπλέγματος Παρίσι Λονδίνο, δεν είχα και καμία ιδιαίτερη πρεμούρα να πάω εκεί. Βέβαια είχα ακούσει ότι το Μόναχο είναι εξαιρετικό, οπότε μιας και μου δόθηκε η ευκαιρία είπα γιατί όχι?
Δεν εξελίχθηκε βέβαια όπως θα το περιμέναμε γιατί ο Κωνσταντίνος έπαθε μία ίωση γαστρεντερίτιδας κι έμεινε στο κρεβάτι, οι υπόλοιποι όμως κάναμε πολύ ωραίες βόλτες, είδαμε πολύ ωραία μέρη και περπατήσαμε αρκετά. Καταρχήν το Μοναχο είναι ένας πολύ καλός προορισμός για ΣΚ. Μόλις 2 ώρες από την Αθήνα. Κατά δεύτερον ο καιρός ήταν όπως ακριβώς είναι εδώ με λίγο παραπάνω κρύο. Φτάσαμε την Παρασκευή το μεσημέρι και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο- το οποίο ήταν κι από τις λίγες παραφωνίες του ταξιδιού. ΣΥΜΒΟΥΛΗ: ΜΗ ΜΕΙΝΕΤΕ ΠΟΤΕ ΕΚΕΙ. Courtyard Marriott. Το χειρότερο μέρος που έχουμε μείνει ποτέ- με διαφορά. Mini Bar άδειο στο δωμάτιο, room service που δεν υπήρχε το Σαββατοκύριακο, μόνο τις καθημερινές και ξενοδοχείο, στο οποίο δεν υπήρχε θερμόμετρο!!! Ψηνόμασταν το Σάββατο στον πυρετό και δε μάθαμε ποτέ τι θερμοκρασία είχαμε. Απίστευτα απαράδεκτο για τα €200+ που πληρώσαμε.
Πάμε τώρα να πούμε λίγα για την πόλη. Το Μόναχο είναι κουκλίστικη πόλη, με πεζόδρομους, ποδήλατα, πολύ νέο κόσμο, μπυραρίες. Σε μία τέτοια κάτσαμε την πρώτη μέρα για μπύρες και λουκάνικα. Augustiner Braun Munchen από το 1328. Πολύ όμορφος χώρος με τοιχογραφίες και τρελό κήπο... Φάγαμε πολύ λάχανο τουρσί, πατατοσαλάτα και πολλά διαφορετικά λουκάνικα-με αποκορύφωμα το weisswurst(άσπρο λουκάνικο τεράστιο), bretzels, και ατελείωτες μουστάρδες. Το ίδιο βράδυ και μετά από πεζοπορία που συνοδεύτηκε από τυχαία συνάντηση ακροδεξιών- θέαμα πολύ διαφορετικό για όλους μας- πήγαμε για φαγητό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Bayerischer Hof, το Garden. Εκεί το φαγητό ήταν σπουδαίο και τα κρασιά που ήπιαμε αρκετά καλά. Επίσης άξιζε το περιβάλλον- αρκετά minimal αλλά με τόνους ξύλου, που το έκαναν αρκετά γήινο και ζεστό. Την επόμενη μέρα και μετά το δράμα της νύχτας, βγήκα να περπατήσω στην πόλη(πάντα θεωρώ ότι εκτός από τα μουσείο και τα συναφή, την πόλη τη γνωρίζεις μόνο όταν την περπατάς, και πολύ μάλιστα). Πέρασα από όλο το κέντρο, από τη Marienplatz, από τις εκκλησίες, από τη λαϊκή τους αγορά με τους πάγκους και κατέληξα-ως γυναίκα φυσικά να περπατάω στην Maximilianstrasse και να χαζεύω βιτρίνες. Από όλα τα μαγαζιά ξεχώρισα το Dallmayer, ένα mini Harrods στην καρδιά του Μονάχου... Απίστευτα delicatessen, κρασιά, γλυκά, και μικρές γωνίες με φαγητά από όλο τον κόσμο.
Το απόγευμα το πρόγραμμα είχε Oktoberfest..... άλλη εμπειρία κι αυτή! Ένας τεράστιος χώρος με περίπτερα- όχι βέβαια όπως τα φαντάζεστε, μικρά περιπτεράκια- αλλά σπίτια ολόκληρα. Δε μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα... Σίγουρα είναι εμπειρία κι αν βρεθείτε εννοείται πως θα πάτε, αλλά προσωπικά μέχρι εκεί. Πολλοί και πολύ μεθυσμένοι, σε αθλία κατάσταση, να πέφτουν πάνω σου-ειδικά αν είσαι κοπέλα και γενικά δε μπορώ να πω ότι είσαι και άνετη μέσα σ'αυτό το χαμό.
Κατά τα άλλα πρόκειται για ένα μεγάλο λούνα πάρκ, με παιχνίδια, σκοποβολή, stands με λουκάνικα και κοτόπουλα κλπ. Τουλάχιστον κερδίσαμε καμιά 20αριά κουκλάκια στη σκοποβολή
Last but not least, όπως λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι, ήταν η εμπειρία του Νταχάου... Την Κυριακή το πρωί πήραμε το τρένο και σε 20 λεπτά φτάσαμε στο χωριό Νταχάου, που έχει και το επονομαζόμενο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αυτό κι αν ήταν το κάτι άλλο.... Οι Γερμανοί το έχουν διατηρήσει ως μουσείο, αλλά με όλες τις λεπτομέρειες και το πως ήταν τότε. Οι αίθουσες που τους κρατούσαν, τα κρεματόρια, αίθουσες με εφημερίδες της εποχής, τα κελιά τους, τον προαύλιο χώρο, τα πάντα. Αν βρεθείτε στο Μόναχο να πάτε οπωσδήοτε, αξίζει τον κόπο.... Είναι σα να μεταφέρεσαι στο τότε, σα να βλέπεις τους χώρους αυτούς γεμάτους ανθρώπους στα πρόθυρα της εξαθλίωσης και ειδικά οι αίθουσες από τις οποίες περνούσαν πριν φτάσουν στην αίθουσα των αερίων...
Αν και λάτρης της ΑγγλοΓαλλίας, μπορώ να πω ότι το Μόναχο μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις και άνετα θα ξαναπήγαινα. Εξάλλου έχει κι ένα μεγάλο ατού.... Εκπληκτικό φαγητό.....
Δεν εξελίχθηκε βέβαια όπως θα το περιμέναμε γιατί ο Κωνσταντίνος έπαθε μία ίωση γαστρεντερίτιδας κι έμεινε στο κρεβάτι, οι υπόλοιποι όμως κάναμε πολύ ωραίες βόλτες, είδαμε πολύ ωραία μέρη και περπατήσαμε αρκετά. Καταρχήν το Μοναχο είναι ένας πολύ καλός προορισμός για ΣΚ. Μόλις 2 ώρες από την Αθήνα. Κατά δεύτερον ο καιρός ήταν όπως ακριβώς είναι εδώ με λίγο παραπάνω κρύο. Φτάσαμε την Παρασκευή το μεσημέρι και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο- το οποίο ήταν κι από τις λίγες παραφωνίες του ταξιδιού. ΣΥΜΒΟΥΛΗ: ΜΗ ΜΕΙΝΕΤΕ ΠΟΤΕ ΕΚΕΙ. Courtyard Marriott. Το χειρότερο μέρος που έχουμε μείνει ποτέ- με διαφορά. Mini Bar άδειο στο δωμάτιο, room service που δεν υπήρχε το Σαββατοκύριακο, μόνο τις καθημερινές και ξενοδοχείο, στο οποίο δεν υπήρχε θερμόμετρο!!! Ψηνόμασταν το Σάββατο στον πυρετό και δε μάθαμε ποτέ τι θερμοκρασία είχαμε. Απίστευτα απαράδεκτο για τα €200+ που πληρώσαμε.
Πάμε τώρα να πούμε λίγα για την πόλη. Το Μόναχο είναι κουκλίστικη πόλη, με πεζόδρομους, ποδήλατα, πολύ νέο κόσμο, μπυραρίες. Σε μία τέτοια κάτσαμε την πρώτη μέρα για μπύρες και λουκάνικα. Augustiner Braun Munchen από το 1328. Πολύ όμορφος χώρος με τοιχογραφίες και τρελό κήπο... Φάγαμε πολύ λάχανο τουρσί, πατατοσαλάτα και πολλά διαφορετικά λουκάνικα-με αποκορύφωμα το weisswurst(άσπρο λουκάνικο τεράστιο), bretzels, και ατελείωτες μουστάρδες. Το ίδιο βράδυ και μετά από πεζοπορία που συνοδεύτηκε από τυχαία συνάντηση ακροδεξιών- θέαμα πολύ διαφορετικό για όλους μας- πήγαμε για φαγητό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Bayerischer Hof, το Garden. Εκεί το φαγητό ήταν σπουδαίο και τα κρασιά που ήπιαμε αρκετά καλά. Επίσης άξιζε το περιβάλλον- αρκετά minimal αλλά με τόνους ξύλου, που το έκαναν αρκετά γήινο και ζεστό. Την επόμενη μέρα και μετά το δράμα της νύχτας, βγήκα να περπατήσω στην πόλη(πάντα θεωρώ ότι εκτός από τα μουσείο και τα συναφή, την πόλη τη γνωρίζεις μόνο όταν την περπατάς, και πολύ μάλιστα). Πέρασα από όλο το κέντρο, από τη Marienplatz, από τις εκκλησίες, από τη λαϊκή τους αγορά με τους πάγκους και κατέληξα-ως γυναίκα φυσικά να περπατάω στην Maximilianstrasse και να χαζεύω βιτρίνες. Από όλα τα μαγαζιά ξεχώρισα το Dallmayer, ένα mini Harrods στην καρδιά του Μονάχου... Απίστευτα delicatessen, κρασιά, γλυκά, και μικρές γωνίες με φαγητά από όλο τον κόσμο.
Το απόγευμα το πρόγραμμα είχε Oktoberfest..... άλλη εμπειρία κι αυτή! Ένας τεράστιος χώρος με περίπτερα- όχι βέβαια όπως τα φαντάζεστε, μικρά περιπτεράκια- αλλά σπίτια ολόκληρα. Δε μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα... Σίγουρα είναι εμπειρία κι αν βρεθείτε εννοείται πως θα πάτε, αλλά προσωπικά μέχρι εκεί. Πολλοί και πολύ μεθυσμένοι, σε αθλία κατάσταση, να πέφτουν πάνω σου-ειδικά αν είσαι κοπέλα και γενικά δε μπορώ να πω ότι είσαι και άνετη μέσα σ'αυτό το χαμό.
Κατά τα άλλα πρόκειται για ένα μεγάλο λούνα πάρκ, με παιχνίδια, σκοποβολή, stands με λουκάνικα και κοτόπουλα κλπ. Τουλάχιστον κερδίσαμε καμιά 20αριά κουκλάκια στη σκοποβολή
Last but not least, όπως λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι, ήταν η εμπειρία του Νταχάου... Την Κυριακή το πρωί πήραμε το τρένο και σε 20 λεπτά φτάσαμε στο χωριό Νταχάου, που έχει και το επονομαζόμενο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αυτό κι αν ήταν το κάτι άλλο.... Οι Γερμανοί το έχουν διατηρήσει ως μουσείο, αλλά με όλες τις λεπτομέρειες και το πως ήταν τότε. Οι αίθουσες που τους κρατούσαν, τα κρεματόρια, αίθουσες με εφημερίδες της εποχής, τα κελιά τους, τον προαύλιο χώρο, τα πάντα. Αν βρεθείτε στο Μόναχο να πάτε οπωσδήοτε, αξίζει τον κόπο.... Είναι σα να μεταφέρεσαι στο τότε, σα να βλέπεις τους χώρους αυτούς γεμάτους ανθρώπους στα πρόθυρα της εξαθλίωσης και ειδικά οι αίθουσες από τις οποίες περνούσαν πριν φτάσουν στην αίθουσα των αερίων...
Αν και λάτρης της ΑγγλοΓαλλίας, μπορώ να πω ότι το Μόναχο μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις και άνετα θα ξαναπήγαινα. Εξάλλου έχει κι ένα μεγάλο ατού.... Εκπληκτικό φαγητό.....
