Στις 18 Νοεμβρίου 2009 έχασα τον αγαπημένο μου πατέρα..
Αυτό το post λοιπόν του το αφιερώνω, διότι μετά το θάνατό του αντιληφθήκαμε ότι είχε μεγάλο ταλέντο στο γράψιμο, το οποίο δυστυχώς δεν το εκμεταλλεύτηκε ποτέ...
Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος. Θα μου πείτε ο καθένας μπορεί να το πει αυτό για τον δικό του άνθρωπο, όμως αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Ξεκίνησε νέος την Ιατρική επιστήμη και ήταν απο τους πρώτους που εργάστηκε ως Ορθοπεδικός στην πόλη των Ιωαννίνων. Όσο αγαπούσε την επιστήμη του άλλο τόσο αγαπούσε και τους συνανθρώπους του. Και ήταν κι αυτό πολύ καταπραϋντικό τις δύσκολες τελευταίες μέρες, να βλέπεις κόσμο που τον ήξερε να ρωτάει γι'αυτόν, να ενδιαφέρεται. Και όλοι να έχουν να πουν πολλές ιστορίες για κείνον. Πόσο τους βοήθησε, πως νοιαζόταν, πόσο δραστήριος ήταν.Κι εγώ τον θυμάμαι πανταχού παρόν, να κάνει πολλά πράγματα, να τρέχει από δω κι απο κει, να είναι παντού (χαρακτηριστική ατάκα όλης της οικογένειας "'Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις τον Μαντά θα βρεις από κάτω.")
Ο πατέρας μου ήταν αστείος. Είχε μία απίστευτη αίσθηση του καλού χιούμορ, είχε πάντα ιδιαίτερη σχέση με τους νέους ανθρώπους, έπαιζε μαζί μας παιχνίδια γνώσεων και μας νευρίαζε επειδή τα ήξερε όλα, χόρευε στα δικά μας πάρτυ και κέρδιζε τις εντυπώσεις, συμμετείχε στις παρέες μας χωρίς να αφήνει την αίσθηση ενός μεγάλου ηλικιακά ανθρώπου, αλλά ενός συνομήλικου (οι παρέες της Λευκάδας θυμούνται σίγουρα τις βραδιές παντομίμας, όπου πρωταγωνιστούσε).
Ο πατέρας μου είχε πολύ καλούς φίλους. Ανθρώπους που τον αγαπούσαν πραγματικά και με τους οποίους πέρναγε καλά. Είχε φίλους που τους έκανε σε μεγάλη ηλικία, αλλά αποδείχτηκαν πιο πραγματικοί από αυτούς που διατηρούσε από παλιά, και που στη διάρκεια της πορείας του τον πίκραναν και τον στεναχώρησαν πολύ.
Ο πατέρας μου είχε τη μαμά μου. Μία πολύ καλή σχέση, που άντεξε στο χρόνο και έδωσε σε μας, τα παιδιά του, ένα φωτεινό παράδειγμα για τις δικές μας οικογένειες. Με τη μαμά μου ταξίδεψαν, γλέντησαν, πέρασαν τόσο καλά, και οι αναμνήσεις που κρατάει και η ίδια είναι πολύτιμες για τη ζωή της μετά από κείνον.
Ο πατέρας μου ήξερε να περνάει καλά. Δεν έζησε πολύ αλλά έζησε πολύ καλά. Όπως έλεγε κι ο ίδιος άλλωστε έκανε τόσα πολλά πράγματα που η ζωή του ήταν γεμάτη εικόνες, εμπειρίες, μέρη που ταξίδεψε, αναμνήσεις.
Ο πατέρας μου απέκτησε στο τέλος και τον πιο σημαντικό ρόλο της ζωής του. Ήταν παππούς. Και ο Απόστολος κι η Χριστίνα, παρόλο που δεν θα τον βλέπουν πια, θα τον θυμούνται μέσα από τις δικές μας τις διηγήσεις και τα τόσα πράγματα που έχουμε να τους πούμε γι'αυτόν.
Πιστεύω ακράδαντα ότι οι άνθρωποι που αγαπάμε δεν πεθαίνουν ποτέ. Ζουν μέσα στην καρδιά και στο μυαλό μας, σε αστεία που λέμε, σε πράγματα που θυμόμαστε, σε καθημερινές στιγμές που ζούμε. Άνθρωποι σαν τον πατέρα μου, που το πέρασμά τους από τη ζωή δεν ήταν καθόλου ήσυχο, μάλλον φασαριόζικο θα το χαρακτήριζε κανείς... και όπως λέει κι ο Irvin Yalom (στο βιβλίο του περί θανάτου το οποίο θα αναλύσω σε άλλο post), οι "κυματισμοί" του θα μας ακολουθούν πάντα. Γιατί η πέτρα που πέταξε στη λιμνούλα της ζωής του ήταν κοτρώνα.....
