31/1/11

Συρανό Ντε Μπερζεράκ του Εντμόντ Ροστάν, Εθνικό Θέατρο


"Όλη η ζωή μου είναι εκεί, σε μια στιγμή και μόνη"

Ο Νίκος Καραθάνος σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί- ως Συρανό- σε μία από τις καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες μεταφορές του κλασικού αυτού έργου στο θέατρο. Μαζί με αξιόλογους ηθοποιούς υφαίνουν μία παράσταση γεμάτη χρώματα, μουσικές, ποίηση, ζωντάνια, που μας καθήλωσε, μας έκανε να γελάσουμε, μας συγκίνησε.

Η ιστορία είναι γνωστή. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας του Συρανό για τη Ρωξάνη (Λένα Κιτσοπούλου), βρίσκει διέξοδο στο πρόσωπο του Κριστιάν (Χρήστος Λούλης), ο οποίος ζητάει τη βοήθειά του προκειμένου με τα λόγια του να μαγέψει την όμορφη Ρωξάνη. Και το ταξίδι ξεκινάει.. Ο Συρανό μέσα από τα λόγια του αποκαλύπτει το μεγαλείο του έρωτα και της ψυχής του.

"Έρωτας είναι μάτια μου, έρωτας μανιασμένος!
Όμως χωρίς εγωισμό, μόνο λίγο θλιμμένος!
Την ευτυχία μου θα'δινα εγώ για τη δικη σου
Και ας μη μάθαινες ποτέ τίποτα στη ζωή σου!
Αρκεί μόνο από μακριά ν'ακούω να γελάς,
Να ξέρω πως το γέλιο σου λίγο μου το χρωστάς"

Ο Καραθάνος έχει κάνει μία παράσταση με καταπληκτικούς ηθοποιούς. Για τον ίδιο θα μιλήσω στο τέλος. Όλα τα παιδιά που απαρτίζουν την ομάδα-στράτευμα παίζουν εξαιρετικά. Τα σύγχρονα σκηνοθετικά τρικ γίνονται ένα με την εποχή - ο Συρανό πρωτοπαρουσιάστηκε το 1897- κι ενώ ομολογώ ότι είχα μία αμφιβολία σχετικά με το πως θα αφομοιωθούν τα σύγχρονα στοιχεία, χωρίς να φαντάζουν ξένα- το αποτέλεσμα με εξέπληξε.
Διαβάζοντας, επίσης, για τη μεγάλη επιτυχία που είχε ο Συρανό όταν παρουσιάστηκε στη Γαλλία παρατηρεί κανείς το πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε η παράσταση για την εποχή, που το ηθικό των Γάλλων ήταν χαμηλό. Πρόκειται για την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα. Η εποχή αυτή χαρακτηρίστηκε από ένα είδος "ασθενικότητας", από έλλειψη ζωντάνιας και ηρωικής διάθεσης, καθώς και από τη διάθεση των Γάλλων για ειρήνη και ενότητα της χώρας.
Όλα αυτά αποδίδονται με μαγικό τρόπο....

Και ο ίδιος ο Καραθάνος καταφέρνει (γιατί είναι πραγματικά ένας ΜΕΓΑΛΟΣ ηθοποιός), να πάρει το χαρακτήρα του Συρανό, του άσχημου Συρανό με την τεράστια αντιαισθητική μύτη, και να τον μεταμορφώσει σε έναν χαρακτήρα που αποπνέει ομορφιά, χάρη, έρωτα τόσο, που υπάρχουν στιγμές που την ασχήμια του δεν τη βλέπεις καν, δε την παρατηρείς. Μεγάλο κεφάλαιο για το ελληνικό θέατρο ο Καραθάνος.
Η Λένα Κιτσοπούλου παίζει μία κάπως νευρωτική Ρωξάνη, αφού υπάρχουν στιγμές που είναι περισσότερο υπερβολική από όσο πρέπει. Ο Χρήστος Λούλης είναι αρκετά καλός στο ρόλο του Κριστιάν και επίσης εξαιρετικός είναι ο Άγγελος Παπαδημητρίου, που παίζει τον Ντε Γκυς.

Ο Συρανό ντε Μπερζεράκ είναι μία παράσταση που παίζεται από μία πολύ ωραία παρέα. Με μαέστρο το Νίκο Καραθάνο και όργανα όλους τους ηθοποιούς που τον πλαισιώνουν, απολαύσαμε μία παράσταση γεμάτη κέφι, χρώμα, έρωτα, ζωντάνια, μουσική, χαρά. Ένα ζωντανό θέατρο. Και φύγαμε πλήρεις. Αυτό δεν είναι άλλωστε και το ζητούμενο;