Ακτή Πειραιώς

Πόσο ωραίο πρόγραμμα ήταν αυτό. Πιστεύω ότι είχα χρόνια να διασκεδάσω έτσι. Συνιστώ ανεπιφύλακτα να μην το χάσετε. Γιάννης Ζουγανέλης, Σάκης Μπουλάς, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Μπάμπης Στόκας, Δημήτρης Σταρόβας.

Απόλυτη ισορροπία ανάμεσα σε σκετσάκια με χιούμορ και μουσική που σε ταξιδεύει. Ο Μπάμπης Στόκας με τραγούδια των Πυξ Λαξ- παρεμπιπτόντως αν δεν το γνωρίζετε επανενώνονται για μία συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο εκεί γύρω στις 13 Ιουλίου, λίγο πριν τους Bon Jovi-. Ο Μαχαιρίτσας ο γνωστός με κέφι και όρεξη ξεσηκώνει τον κόσμο με τον Τιτανικό του, το Γάτο του, την Ανάσα του. Ο Σάκης Μπουλάς εκπληκτικός τενόρος, πέρα από τις χιουμοριστικές ατάκες μας καθήλωσε με τρία τραγούδια, τα δύο ερμηνευμένα από γυναίκες- Αυτή η Νύχτα Μένει(Δήμητρα Παπίου), Το Πάτωμα (Τάνια Τσανακλίδου) και το Δε λες Κουβέντα του Δήμου Μούτση. Από τις πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς. Για να φτάσω στον απροσμέτρητο Γιάννη Ζουγανέλη. Στο απόλυτο ταλέντο, στον άνθρωπο με τον οποίον γελάς πριν ακόμα ξεκινήσει να παίζει. Γελάς όχι γιατί είναι παλιάτσος, αλλά γιατί είναι πηγαίος, είναι αυθόρμητος, είναι σα να τον ξέρεις χρόνια και να λέει τις έξυπνες ατάκες μόνο για σένα. Αυτοσχεδιάζει μέχρι εκεί που δεν παίρνει, παίζει με τον κόσμο και με τους συνεργάτες του και αποδεικνύει για μία ακόμη φορά πως η συνταγή για ένα επιτυχημένο πρόγραμμα είναι πολύ απλή. Επίσης πολύ καλή στιγμή της βραδιάς η ερμηνεία της Ζήνας Αρβανιτίδη ( της κόρης του γνωστού Πασχάλη), του τραγουδιού Je suis Malade- εκπληκτική.

Στο δεύτερο μέρος τραγουδάνε μαζί Μαχαιρίτσας και Στόκας και το ταξίδι ξεκινάει. Αφοι Κατσιμίχα, Μικρούτσικος, Νταλάρας, Μάλαμας, Πυξ Λαξ, και δε συμμαζεύεται. Δύο κιθάρες, ο κόσμος να τραγουδάει( εννοείται όχι τα πρώτα τραπέζια, ούτε τόσο η κεντρική σκηνή, όσο ο εξώστης) και το κέφι απογειώνεται. Και ανάμεσα σε 3-4 τραγούδια σκετσάκι από Ζουγανέλη- Μπουλά- Σταρόβα.

Τα παιδιά περνάνε καλά και φαίνεται, είναι πολύ δεμένοι και αυτό που κάνουν είναι απόλυτο χαβαλέ μεταξύ τους. Με άξονα τα καλά τραγούδια η φετινή παράσταση είναι η καλύτερη από όσες προσωπικά έχω παρακολουθήσει με τη συγκεκριμένη σύνθεση ομάδας. Και θα ξαναπάω σίγουρα.

"Κόκκινο" του John Logan Θέατρο Δημήτρης Χόρν

Μαύρο: Συμβολίζει το σκοτάδι, το φόβο και το θάνατο. Είναι τραγικό και αυστηρό και εμπνέει σταθερότητα και σοβαρότητα. Επίσης, εκφράζει την πειθαρχεία και την εσωστρέφεια, τις ανέκφραστες ικανότητες αλλά και το φόβο για το μέλλον.

Το μαύρο αυξάνει την αυτοσυγκράτηση και την αυτάρκεια.

Κόκκινο: Χρώμα ζεστό, πλημμυρισμένο από ένταση, επανάσταση και συγκίνηση. Χρώμα του ερωτικού πάθους, της φωτιάς, της δύναμης, της θερμότητας, του αίματος, της καύσης. Στη χρωματοθεραπεία αυξάνει τη θερμοκρασία του σώματος, δίνει ενέργεια. Στο ανθρώπινο σώμα το κόκκινο χρώμα αντιστοιχεί στα γεννητικά όργανα και στο αίμα.

Ο Σταμάτης Φασουλής επιλέγει να ασχοληθεί με την ιστορία του Μάρκους Ρόθκοβιτς ( Μάρκ Ρόθκο) και παραδίδει ένα εξαιρετικό έργο με πολύ δυνατές ερμηνείες τόσο από τον ίδιο όσο και από τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο.

Ο Μάρκ Ρόθκο ήταν Εβραίος και γεννήθηκε το 1903 στη Λετονία. Η οικογένειά του μετανάστευσε στην Αμερική υπό τον φόβο των Ναζί και ο Ρόθκο ξεκίνησε σπουδές στο πανεπιστήμιο Yale, γρήγορα όμως εγκαταλείπει το πανεπιστήμιο για να ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Παρόλο που είναι γνωστός ως "αφηρημένος εξπρεσιονιστής", το έργο του καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα της σύγχρονης ζωγραφικής, ξεκινώντας από τον εξπρεσιονισμό και το σουρεαλισμό και φτάνει μέχρι την αφηρημένη τέχνη. Όπως έλεγε ο ίδιος "δεν ζωγραφίζω αντικείμενα αλλά ιδέες". Το 1970 αυτοκτονεί με βαρβιτουρικά, αφού πρώτα κόβει με ξυράφι τις φλέβες του.

Η υπόθεση του έργου βασίζεται σε μία στιγμή του ζωγράφου αυτού που σήμερα θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς Αμερικανούς ζωγράφους του 20ου αιώνα. Σε μια εποχή που όλα είναι στο κόκκινο, ο συγγραφέας μιλά για την τέχνη και την εξαγορά της, αλλά και για τη συνείδηση, το χρήμα, την ανταλλαγή. Και πρόκειται για τη μάχη ανάμεσα στο μαύρο και το κόκκινο, ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, ανάμεσα στα νιάτα και τα γερατειά. Ο πιτσιρικάς που εμφανίζεται στο ατελιέ του θα είναι διστακτικός στην αρχή, όταν όμως ο εσωστρεφής ναρκισσιστής Ρόθκο τον αγνοεί αλλά και ταυτόχρονα τον κοντράρει συστηματικά, ο μικρός επιτίθεται με έναν εξαιρετικό μονόλογο που καθηλώνει και τον κάνει να δει τα πράγματα από μία διαφορετική σκοπιά.

Είναι από τις καλύτερες παραστάσεις της φετινής χρονιάς και για έναν ακόμη λόγο. Καταπιάνεται με ένα θέμα λιγότερο κοινό, τη ζωγραφική και τα συναισθήματα του ζωγράφου για τους πίνακές του, πόσο πολύ τον ενδιαφέρει η αντιμετώπιση του κοινού αλλά και πόσο πολύ έχουν ανάγκη την αποδοχή του έργου τους.

"Ένας ζωγραφικός πίνακας ζει με τη συντροφικότητα, εξαπλώνεται και επιταχύνεται στα μάτια του ευαίσθητου παρατηρητή. Παρόμοια πεθαίνει. Συνεπώς είναι επικίνδυνο και αναίσθητα σκληρό να τον στέλνεις έξω στον κόσμο. Πόσο συχνά θα πρέπει να τον σακατεύουν για πάντα τα μάτια του άξεστου και η ωμότητα του ανίκανου;" Μάρκ Ρόθκο 1947

Για την ιστορία πρέπει να αναφέρω ότι το 2003 το έργο του με τίτλο "Homage to Matisse"(1953) πωλήθηκε προς 22,4 εκατ. δολάρια, σπάζοντας το ρεκόρ του πιο ακριβού πίνακα που πωλήθηκε σε πλειστηριασμό. Το ρεκόρ καταρρίφθηκε το 2007 με τον πίνακα "White Centre", επίσης του Ρόθκο, με τιμή 72,84 εκάτ δολάρια, ο οποίος πωλήθηκε στη βασιλική οικογένεια του Κατάρ.