"Σόλο Ντουέτο" του Tom Kempinski, Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας

"Δύο άνθρωποι ξεχωριστοί

Μία διάσημη μουσικός αντιμέτωοη με τη οδυνηρή και απρόβλεπτη απώλεια της Τέχνης της.

Ένας κορυφαίος ψυχίατρος, που προσπαθώντας να τη βοηθήσει βρίσκεται αντιμέτωπος με τα όρια της Επιστήμης του.

Τι θα συμβεί ανάμεσά τους;

Ποιά οπτική της ζωής θα επικρατήσει;

Ένας ύμνος για τη ζωή γραμμένος από τον Άγγλο δραματουργό Tom Kempinski

Ένα θεατρικό έργο παρτιτούρα για δύο ηθοποιούς που καλούνται να τα καταθέσουν όλη την Τέχνη τους, για να υμνήσουν την υπεροχή της ζωής απέναντι σε οποιουδήποτε είδους Απώλεια."

Το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι η Στέφανι Έιμπραχαμς, μια διάσημη βιολίστρια, η οποία χτυπημένη από τη σκλήρυνση κατά πλάκας, αναγκάζεται να εγκαταλείψει την τέχνη της και να επαναπροσδιορίσει τη ζωή της. Με τη βοήθεια του διακεκριμένου ψυχίατρου Dr Feldman, ξεκινάει έναν αγώνα να απαλλαγεί από τα "σκοτάδια της ζωή της". Τα ερωτήματα πολλά. Πως μπορείς να ζείς στο εδώ και τώρα και όχι στο πρίν και το μετά; Πως αποδέχεσαι τον εαυτό σου στο παρόν και όχι στο παρελθόν; Ποιός είναι εν τέλει ο σκοπός της ζωής, το ταξίδι της ζωής;

Το πιο ενδιαφέρον από όλα στην παράσταση αυτή αποτελεί το κλιμακωτό μυστήριο που πηγάζει απο την ψυχοθεραπεία που παρακολουθούμε επί σκηνής. Η βουτιά στο υποσυνείδητο είναι πάντα ένα συναρπαστικό ταξίδι που ξεθάβει πάντα κρυμμένους δαίμονες και το να ανακαλύπτεις θαμμένα τα νεκρά σώματα δε σταματά ποτέ να δημιουργεί ρίγος....

Η Μάνια Παπαδημητρίου είναι εξαιρετική ως Στέφανι Έιμπραχαμς. Ξεκινάει τη διαδικασία με καλά κρυμμένα μυστικά, με μία εικόνα που δεν είναι η πραγματική, πολύ ωραία ντυμένη προσπαθεί να πείσει το γιατρό ότι όλα είναι καλά στη ζωή της και στην πραγματικότητα δε χρειάζεται καθόλου τη βοήθειά του. Και σιγά σιγά αποδομείται. Φτάνει στο έσχατο σημείο κι αρχίζει και αναδύεται. Ξεπερνώντας τις αναστολές της μιλάει για την παιδική της ηλικία, για το θάνατο της μητέρας της όταν εκείνη ήταν μόλις 9 ετών, για τον σκληρό της πατέρα της, για τη λατρεία της για το βιολί. Και τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Ο Νίκος Αρβανίτης καταπληκτικός και ως ψυχίατρος- λίγο καιρό πριν τον είδαμε στα Δακρυγόνα, σε έναν τελείως διαφορετικό ρόλο (επίσης από τις καλύτερες παραστάσεις φέτος)- προσπαθεί να τη βοηθήσει με όλες του τις δυνάμεις με αποκορύφωμα το κρεσέντο του όταν μιλάει για το δώρο της ζωής. "Στο δέντρο της Ζωής δεν υπάρχει μόνο ένα σάπιο μήλο". Της περιγράφει τη ζωή ξεκινώντας από τα παιδιά που θέλουν με όλες τους τις αισθήσεις να αντιληφθούν τον κόσμο γύρω τους, να πιάσουν, να μυρίσουν, να ακούσουν, να γευτούν, να δουν και συνεχίζει εξηγώντας της πως μπορεί να διοχετεύσει το ταλέντο και την ενέργειά της σε τόσα πολλά πράγματα και ότι τελικά η αγάπη της για το βιολί δεν είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεται...

Η αίσθηση με την οποία σε αφήνει είναι η ελπίδα για ζωή και τόσο ο Νίκος Αρβανίτης όσο και η Μάνια Παπαδημητρίου το αποδίδουν με έξοχο τρόπο.

Κλείνοντας θα αντιγράψω από το πρόγραμμα της παράστασης τα λόγια της Στέφανι για τη δύναμη της μουσικής:

"Η μουσική είναι το πιο αθώο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, αυτό είναι. Είναι μαγεία, αληθινή μαγεία. Δεν είναι φτηνό τρικ, είναι μυστήριο. Δεν είναι ο ήχος της ανθρώπινης φωνής, δεν είναι το κελάησμα ενός πουλιού, είναι αυτό που είναι, κάτι αυτόνομο. Ένα μουσικό κομμάτι μπορεί να εκφράζει πόνο, θλίψη, όπως και τα λόγια και οι πράξεις ενός ανθρώπου. Η μουσική όμως τα εκφράζει πολύ καλύτερα από τον ίδιο τον άνθρωπο. Γι'αυτό είναι μαγεία. Ξέρετε, δεν υπάρχει Θεός, δόκτωρ Φέλντμαν, εγώ όμως γνωρίζω, είμαι σίγουρη από που πηγάζει αυτή η ιδέα. Η μουσική είναι ο Παράδεισος. Σε βγάζει από την πεζή καθημερινότητα και σε ταξιδεύει αλλού, μακριά."

"Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν" της Λαϊονελ Σραϊβερ, εκδόσεις Μεταίχμιο

"Τι συμβαίνει όταν η μητρότητα δεν είναι μία ονειρεμένη εμπειρία;

"Πως νιώθει μιά μητέρα απέναντι στο γιό της τον δολοφόνο;

"Ποιές είναι οι ευθύνες της;

"Εγκληματίας γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Η Ίβα δεν ήθελε πραγματικά να γίνει μητέρα. Σίγουρα δεν ήθελε να γίνει η μητέρα ενός ψυχρού αγοριού, που δολοφόνησε εφτά συμμαθητές του, έναν υπάλληλο της σχολικής καντίνας και μία δημοφιλή καθηγήτριά του λίγες μέρες πριν κλείσει τα 16.

Δύο χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα, ήρθε η ώρα η Ίβα να αναλύσει με ειλικρίνεια το γάμο, την καριέρα της, την οικογένειά της, τη σχέση με τα παιδιά της, το φονικό ξέσπασμα του Κέβιν, σε μία σειρά από αφοπλιστικά εξομολογητικές επιστολές που απευθύνονται στο χαμένο σύζυγό της, τον Φράνκλιν.

Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω πόσο καλό είναι το βιβλίο αυτό, τι συναισθήματα γεμίζεις, πόσο αντικρουόμενες απόψεις γεννιούνται και τι γεύση σου αφήνει εν τέλει. Η εξομολόγηση της Ίβα είναι συγκλονιστική. Ξεκινώντας από τη σχέση με τον άντρα της, το δισταγμό της να κάνει παιδί (τον Κέβιν), την απέχθεια που αισθανόταν για κείνον στην αρχή, καθώς και την πολύ άσχημη εξέλιξη της σχέσης τους. Το βιβλίο είναι σκληρό και όσο προχωράει, τόσο δοκιμάζονται οι αντοχές σου, φοβάσαι να γυρίσεις στην επόμενη σελίδα για το τι θα διαβάσεις, τι σου επιφυλάσσει η συνέχεια. Είναι όμως ένα βιβλίο βαθιά αληθινό, σα γροθιά στο στομάχι. Αντιγράφω από τη συγγραφέα:

"Θέλω να πιστεύω ότι ο Κέβιν είναι ένα καλό βιβλίο, ωστόσο πιστεύω επίσης ότι από μία σύμπτωση ή από ένα διεστραμμένα καλό ένστικτο από πλευράς μου βρήκε τόσο μεγάλη ανταπόκριση, επειδή θίγει θέματα που έχει φτάσει ο καιρός να θιχτούν. Αποδεικνύεται πως όλα αυτά τα απωθητικά συναισθήματα που δημιουργεί η ηρωίδα μου ομολογώντας τα όσα σιχαίνεται- την εγκυμοσύνη, τα άσχημα πλαστικά παιχνίδια, τα χαζά παιδικά τραγουδάκια, τη θανάσιμη πλήξη της φροντίδας ενός βρέφους, ακόμα και τον ίδιο της το γιο μερικές φορές, και, κατά συνέπεια , και το ίδιο της τον εαυτό- δεν είναι και τόσο σπάνια. Αντίθετα, ένας σωρός κόσμος καίγεται να τα συζητήσει"

Το προτείνω για να μην πω το συνιστώ, ανεπιφύλακτα. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα κι ευχαριστώ ιδιαίτερα το "ιντερνετικό μου alter ego", Librofilo, του οποίου τις προτάσεις τιμώ και εμπιστεύομαι.