28/7/09

"Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" της Μάρως Βαμβουνάκη, Εκδόσεις Ψυχογιός


"Αν στέρηση είναι να μην έχω αυτό που επιθυμώ, ανικανοποίητο είναι να έχω μεν αυτό που επιθυμώ αλλά να μη μου προσφέρει τη γεύση που περίμενα να μου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα, τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ αυτά που δεν έχεις αλλά απ αυτά που έχεις- δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο.Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμα κι η ψυχή, διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή γι αυτό κι η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκεις αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάς, προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη."


Φαίνεται κάπως βαρύγδουπο αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, αντιθέτως είναι από τα καλύτερα που διάβασα φέτος μέχρι τώρα. Η Βαμβουνάκη είναι γνώστης του αντικειμένου της ψυχολογίας και έχει και το μεγάλο προτέρημα να τα λέει "απλά και κατανοητά". Το δε καταπληκτικό είναι ότι αν και βαθιά θρησκευόμενη, δεν είναι κολλημένη και το συζητάει το πράγμα... Το βιβλίο μιλάει για όλα τα θέματα που μας απασχολούν και μας ταλαιπωρούν, για τις σχέσεις, τις φιλίες, τα βιώματα, τον έρωτα, τις νευρώσεις, τις σχέσεις με τα παιδιά μας, το Θεό, την αγάπη. Διαβάζεται πολύ εύκολα, όσο κι αν το θέμα φαίνεται πολύπλοκο, είναι πολύ συγκινητικό σε κάποιες στιγμές και βασικά σε κάνει να σκέφτεσαι αυτά τα πολύ μικρά πράγματα που αποτελούν την καθημερινότητά μας.

Αντιγράφω κάποια κομμάτια που μου άρεσαν:

"Ας παραδεχθούν οι γονείς, που προκειμένου να καμαρώνουν στους τρίτους για τις επιτυχίες των παιδιών τους, επιτυχίες συνήθως που οι ίδιοι ποτέ δεν κατάφεραν, τα πιέζουν με τους μύριους τρόπους που οι γονείς ξέρουν να πιέζουν, να εγκαταλείψουν τις κλίσεις τους, τη δουλειά που επιθυμούν να κάνουν και να σπουδάζουν πράγματα που απεχθάνονται, επειδή εκείνους τους κολακεύουν κοινωνικά. Τέτοια υπολογιστικά και φτηνά κριτήρια καταστρέφουν ζωές. Έχουν ευθύνη οι γονείς γι'αυτές τις καταστροφές, αλλά και τα ίδια τα παιδιά έχουν ευθύνη, αν κάτω από πίεση προδίδουν την κλίση τους, την αγάπη τους, σε τελευταία ανάλυση την ίδια τη μελλοντική ζωή τους. Λέμε και ξαναλέμε πως η ζωή ανήκει στους δυνατούς, τούτος είναι ο κανόνας της. Και δυνατός είναι ο καθένας μας σε κάποιες πτυχές που καλείται με ειλικρίνεια να αξιοποιήσει. Δεν ευτυχούμε αλλιώς."

Και βέβαια το καλύτερο κομμάτι του βιβλίου με τίτλο "Η Μαίρη στη χώρα των θαυμάτων" και την απόλυτη τελευταία φράση-ερώτηση: "Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να κάνεις παιδιά καλύτερά σου?"