Πήγα προετοιμασμένη για μεγάλη κατάθλιψη. Έφυγα μαγεμένη για ακόμα μία φορά από αυτόν τον εκπληκτικό σκηνοθέτη.
Το σκηνικό η Βαρκελώνη. Όχι αυτή που ξέρουμε, η άλλη, η δύσκολη, η μαύρη, η καταθλιπτική. Η Βαρκελώνη με τους μεγάλους δρόμους, τα αξιοθέατα και τα κτήρια του Gaudi φαίνεται από μακριά σαν "ξένο σώμα" μέσα στη μαυρίλα. Ο πρωταγωνιστής Ούξμπαλ (Javier Bardem), ένας μικροαπατεώνας που ζει κάνοντας το μεσάζοντα σε μετανάστες και μπάτσους, έχει δύο παιδιά, μία σύζυγο άρρωστη με μανιοκατάθλιψη και μία ζωή μαύρη όσο δεν πάει άλλο. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, μαθαίνει ότι είναι στο τελευταίο στάδιο καρκίνου κι έχει μόλις δύο μήνες ζωής.. Καταλαβαίνω πως όταν κάποιος διαβάσει την υπόθεση, θα πιστέψει- όπως κι εγώ άλλωστε ότι η ταινία θα είναι σκέτη μιζέρια. Λάθος.
Ο Innaritu είναι ένας ιδιαίτερος σκηνοθέτης. Έχει σκηνοθετήσει το "Βαβέλ" και τα "21 γραμμάρια", ταινίες που έχουν πάντα μα πάντα κάτι να σου πουν, κάτι να σου αφήσουν.
Έτσι και με το Biutiful. Είναι από τις λίγες ταινίες που εξυμνούν τη σχέση ζωής με τον πατέρα. Ο πατέρας είναι το επίκεντρο, είναι αυτός που παλεύει για τα παιδιά του, είναι αυτός που δε γνώρισε τον δικό του πατέρα και αυτό είναι κάτι που τον βασανίζει αδιάκοπα, είναι αυτός που μαθαίνει ότι πεθαίνει και προσπαθεί να βάλει τη ζωή του σε τάξη, να αφήσει τα παιδιά του ασφαλή, να τακτοποιήσει τα διάφορα θέματα οικονομικά. Δε θέλει τα παιδιά του να τον ξεχάσουν, δε θέλει να έχει περάσει από τη ζωή τους σαν περαστικός... Και τι απόλυτη σκηνή - νομίζω από τις πιο συγκινητικές σκηνές που έχω δει ποτέ στον κινηματογράφο- το σφιχταγκάλιασμα ( με όλη τη σημασία της λέξης) που κάνει με την κόρη του, όταν η μικρή καταλαβαίνει ότι εκείνος πεθαίνει.." Κοίτα με" της λέει "κοίτα το πρόσωπό μου και μην με ξεχάσεις ποτέ Άνα"
Στην ταινία εκτός από τη σχέση του πατέρα με τα παιδιά καταγράφεται και η μεγάλη εξαθλίωση των μεταναστών που για ένα κομμάτι ψωμί δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες. Περιγράφεται με εξαιρετικό τρόπο και τραγική κατάληξη η ιστορία 25 Κινέζων θύματα αυτής της ιστορίας.
Η ταινία με συγκίνησε βαθύτατα και πολύ ουσιαστικά. Η αρρώστια ήταν το τελευταίο που με απασχόλησε. Ο Javier Bardem είναι τόσο καλός στο ρόλο αυτό που ένιωθα την αγωνία του, αντιλαμβανόμουνα το άγχος του, τη στεναχώρια του... Όπως και στην ταινία "Η Θάλασσα Μέσα μου", που πρωταγωνιστούσε, με παρέσυρε, με ταξίδεψε, μου προκάλεσε θλίψη και τελικά με εξιλέωσε.... Ο Bardem είναι από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του και ειδικά στην ταινία αυτή είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ. Κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες και όπως γράφει και ο κριτικός κινηματογράφου του "Αθηνοράματος" και συμφωνώ απόλυτα, καταφέρνει να μετατρέψει τον καταραμένο ήρωά του σε μία αξέχαστη κινηματογραφική φιγούρα.
