"Όλες οι μέρες" της Izabel Aliente, Εκδόσεις Ωκεανίδα

Το είχα στη βιβλιοθήκη μου από το 2008. Είναι από αυτά τα εκατοντάδες που περιμένουν να διαβαστούν. Σε λίγο θα αρχίσω να ανησυχώ για το αν θα τα προλάβω. Την Αλιέντε τη διαβάζω πάντα τιμής ένεκεν. Είναι κάτι σαν τη Ρόζαμουντ Πίλτσερ και την Κορνουάλη (νομίζω αυτή έγραφε για την Κορνουάλη), που παρόλο που γνωρίζω ότι μπορεί και να μην αντέχω πλέον τη γραφή της, μια και με συντρόφευε στα μαθητικά και φοιτητικά μου χρόνια, κάνω την υποχώρηση και ταξιδεύω μαζί τους.

Δε μου αρέσουν όλα τα βιβλία της Αλιέντε. Μετά το "Σπίτι των Πνευμάτων" και το "Του Έρωτα και της Σκιάς" ακολούθησε μία σειρά βιβλίων που δεν είχαν να μου πουν τίποτα. Και τότε συνέβη το μοιραίο. Η Αλιέντε έχασε την κόρη της. Κι έγραψε την "Πάουλα" και την "Κόρη της Μοίρας". Και σαν αυτό το τραγικό γεγονός να απελευθέρωσε δυνάμεις βαθιά κρυμμένες μέσα της και η γραφή της έγινε απόλυτα συναισθηματική, γεμάτη εικόνες και αισθήσεις. 

Το "'Ολες οι μέρες" είναι μία αφήγηση. Της ζωής της Αλιέντε. Απευθύνεται στην πεθαμένη κόρη της και στην ουσία της περιγράφει τη ζωή της οικογένειας μετά το θάνατό της. Τη ζωή της στην Καλιφόρνια, έρωτες, χωρισμούς, παιδιά που γεννιούνται, κρίσεις και συμφιλιώσεις. Και το κάνει αρκετά καλά. Έτσι κι αλλιώς πάντα είναι ενδιαφέρουσες οι ιστορίες οικογενειών που γίνονται μυθιστορήματα. Ίσως γιατί είναι ένα οικείο θέμα αφήγησης που αγγίζει πολλούς ανθρώπους. 

Το διάβασα πολύ γρήγορα, μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο και αυτό που μου έμεινε ήταν το εξής: Είναι ένα πολύ συγκινητικό βιβλίο, που δείχνει κατά κύριο λόγο ότι το μοναδικό πένθος που δεν ξεπερνιέται είναι ο χαμός του παιδιού. Όπως είδα στην καλύτερη σκηνή ταινίας για φέτος, στην "Απώλεια", ο πόνος αυτός δεν περνάει ποτέ, απλά με τα χρόνια γίνεται ένα μικρό βοτσαλάκι που πάντα το κουβαλάς στην τσέπη σου...

Η δεύτερη πολύ έντονη αίσθηση που μου έμεινε είναι το πόσο πολύ αυταρχική και δεσποτική πρέπει να είναι η Αλιέντε. Επιζητά να έχει τον έλεγχο ολόκληρης της οικογένειας - της "φυλής", όπως την αποκαλεί-, να βρίσκει νύφες για τους γιούς, να ανακατεύεται στη ζωή των παιδιών της, να αποφασίζει αυτή για όλους. Και αυτό είναι τόσο εκ διαμέτρου αντίθετο με τον πόνο που νιώθει για τον χαμό του παιδιού της και τον εκπληκτικό τρόπο που το διαχειρίζεται και το μετουσιώνει σε κάτι απόλυτα δοτικό και μοναδικό.