Μπορώ χωρίς αμφιβολία να πω ότι αυτό ήταν ένα από τα καλύτερα τετραήμερα που έχω περάσει στη ζωή μου ως τώρα.
Ξεκινήσαμε με το καράβι να πάμε στη Σίφνο, γνωρίζοντας βέβαια ότι θα έχει πολύ καλό καιρό και σχεδόν καθόλου αέρα. Όταν φτάσαμε οι προσδοκίες μας όλες επαληθεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Όχι μόνο ο καιρός ήταν εκπληκτικός, όχι μόνο αέρας δε φύσαγε από πουθενά, αλλά είχε και όσο κόσμο έπρεπε, για να απολαύσεις για μία ακόμα φορά διακοπές τον Ιούνιο. Νομίζω είναι και το ιδανικότερο διάστημα για την απόλυτη ξεκούραση και χαλάρωση.
Αφού λοιπόν όλα έβαιναν κατ'ευχήν, είπαμε να νοικιάσουμε ένα φουσκωτό και να κάνουμε ένα tour γύρω από τη Σίφνο και τα παρακείμενα νησάκια. Το βράδυ της Παρασκευής, όμως, μας ειχαν συστήσει να πάμε να φάμε στα ξακουστά "Βατράχια", στο Κάστρο της Σίφνου http://www.wiw.gr/greek/sifnos_vatrachia/. Αν βρεθείτε στη Σίφνο να πάτε γιατί το σκηνικό εκεί είναι από ωραιότερα. Ένας μικρός κολπίσκος και τα τραπέζια του εστιατορίου κυριολεκτικά πάνω στο κύμα. Γύρω γύρω σκοτάδι και λίγος φωτισμός από τα κεριά και το μόνο που ακούς είναι ο ήχος του κύματος και η μουσική. Εκεί υπάρχει μία μικρή εμμονή σε Μάλαμα και Αλκίνοο Ιωαννίδη, αλλά πραγματικά ταιριάζει πολύ στο σκηνικό. Εμείς ήμασταν και τυχεροί γιατί δύο μέρες πριν είχε πανσέληνο, οπότε το φεγγάρι ήταν σχεδόν γεμάτο. Αξίζει βέβαια να αναφερθεί και το φαγητό, γιατί μπορεί η ατμόσφαιρα να είναι ειδυλλιακή αλλά αν το φαγητό δε λέει τίποτα, τι να την κάνεις αυτή; Το φαγητό είναι πάρα πολύ καλό. Ελληνική εκδοχή μπουγιαμπέσας, ταραμοσαλάτα, ceviche λαβράκι, όστρακα φρέσκα και πολλά άλλα. Τα "Βατράχια" είναι μοναδική εμπειρία.. πραγματικά.
Το Σάββατο το πρωί ξεκινήσαμε για την Πολύαιγο, ένα νησί απέναντι από τη Μήλο και την Κίμωλο, ακατοίκητο και φημισμένο για τα κατσίκια που ζουν σ'αυτό αλλά και για τα πανέμορφα νερά του. Ότι και να πω, νομίζω ότι δε θα μπορέσω να περιγράψω την ομορφιά του. Όρμοι με καταγάλανα νερά, μπάνιο σα να κολυμπάς σε πισίνα, ηρεμία απόλυτη. Εκεί ξεχνάς και το όνομά σου... Βάλαμε βατραχοπέδιλα και μάσκες και εξερευνήσαμε το βυθό, βγάλαμε και μερικούς αχινούς και τους φάγαμε, κι έτσι έφτασε το απόγευμα χωρίς να το καταλάβουμε. Και μετά επήλθε η πείνα...Ακριβώς απέναντι από την Πολύαιγο, σε απόσταση 5 λεπτών είναι η Κίμωλος, στην οποία είχα πάντα όνειρο να πάω, καθότι λάτρης της Λαδένιας, μίας παραδοσιακής τοπικής τύπου πίτσας, που φτιάχνουν εκεί, με λάδι, ζυμάρι, ντομάτες και κρεμμύδια. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι υπήρχαν δύο ταβέρνες, και φυσικά δεν ξέραμε που να καθήσουμε. Το πήρα λοιόν πάνω μου και είπα ότι θα καθήσουμε εκεί όπου φτιάχνουν λαδένια. Και φυσικά η επιλογή μου στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Αν ποτέ βρεθείτε στην Κίμωλο, να πάτε οπωσδήποτε στην ταβέρνα "στο Κύμα", ή αλλιώς στα "Μποχωράκια"(τοπωνυμικό ψευδώνυμο). Λαδένια που παραμιλάς, ιμάμ που δεν έχεις φάει ούτε Πολίτισσα γιαγιά να είχες, γόπες και μπαρμπούνια φρεσκότατα, ομελέτα με κολοκύθια και κάππαρη, κολοκυθένια. Και το κύμα να χαιδεύει τα πόδια σου, και να τα έχεις ξεχάσει όλα. Και αυτό το απόλυτα Ελληνικό, που λίγο μετά γίνεσαι κολλητός με τους ιδιοκτήτες, ανταλάσσεις τηλέφωνα και υπόσχεσαι ότι θα ξαναπάς σίγουρα.... αυτό με τρελαίνει. Εμείς βέβαια ξαναπήγαμε δύο μέρες μετά, γιατί μας υποσχέθηκα κατσικάκι τοπικό στη γάστρα με πατάτες, οπότε δε γινόταν να το χάσουμε με τίποτα. Από την Κίμωλο μπορέσαμε να δούμε μόνο το λιμάνι της αλλά και η χώρα φαινόταν εκπληκτική.
Την Κυριακή ο καιρός "έπεφτε" κι άλλο, οπότε αποφασίσαμε να πάμε Πάρο-Αντίπαρο. Που να έχεις τέτοια ευκαιρία με τον αέρα που φυσάει μόνιμα στην περιοχή.... Φτάσαμε στην Πάρο 45 λεπτά μετά, στην περιοχή Αλική, η οποία σχεδόν απέναντι "βλέπει" Αντίπαρο. Εκεί λοιπόν ανάμεσα στα δύο νησιά υπάρχουν δύο βραχονησίδες με τα απόλυτα νερά. Καταγάλανα νερά , αρκετά δροσερά αλλά όνειρο. Εκεί καθήσαμε γύρω στις 3 ώρες, ατενίζοντας, διαβάζοντας βιβλία και κάνοντας ατελείωτες βουτιές. Και γυρίσαμε με την απόλυτη νηνεμία, περάσαμε δίπλα από τις φοβιστικές Πόρτες (Σάμινα γαρ), και γυρίσαμε στη Σίφνο.
Το μόνο που θα συμπληρώσω είναι αν βρεθείτε στην περιοχή να φάτε οπωσδήποτε κατσικάκι παραδοσιακό στο φούρνο με πατάτες στο νησί της Κιμώλου. Κυριολεκτικά γλύφεις και τα δαχτυλά σου.
Θα κλείσω με τον αγαπημένο μου στίχο του Ελύτη, που τις μέρες αυτές ερχόταν συνέχεια στο μυαλό μου "Θεέ μου πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε"
Καλό καλοκαίρι.... Θα δώσω tips για ότι ωραίο κάνουμε.
Ξεκινήσαμε με το καράβι να πάμε στη Σίφνο, γνωρίζοντας βέβαια ότι θα έχει πολύ καλό καιρό και σχεδόν καθόλου αέρα. Όταν φτάσαμε οι προσδοκίες μας όλες επαληθεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Όχι μόνο ο καιρός ήταν εκπληκτικός, όχι μόνο αέρας δε φύσαγε από πουθενά, αλλά είχε και όσο κόσμο έπρεπε, για να απολαύσεις για μία ακόμα φορά διακοπές τον Ιούνιο. Νομίζω είναι και το ιδανικότερο διάστημα για την απόλυτη ξεκούραση και χαλάρωση.
Αφού λοιπόν όλα έβαιναν κατ'ευχήν, είπαμε να νοικιάσουμε ένα φουσκωτό και να κάνουμε ένα tour γύρω από τη Σίφνο και τα παρακείμενα νησάκια. Το βράδυ της Παρασκευής, όμως, μας ειχαν συστήσει να πάμε να φάμε στα ξακουστά "Βατράχια", στο Κάστρο της Σίφνου http://www.wiw.gr/greek/sifnos_vatrachia/. Αν βρεθείτε στη Σίφνο να πάτε γιατί το σκηνικό εκεί είναι από ωραιότερα. Ένας μικρός κολπίσκος και τα τραπέζια του εστιατορίου κυριολεκτικά πάνω στο κύμα. Γύρω γύρω σκοτάδι και λίγος φωτισμός από τα κεριά και το μόνο που ακούς είναι ο ήχος του κύματος και η μουσική. Εκεί υπάρχει μία μικρή εμμονή σε Μάλαμα και Αλκίνοο Ιωαννίδη, αλλά πραγματικά ταιριάζει πολύ στο σκηνικό. Εμείς ήμασταν και τυχεροί γιατί δύο μέρες πριν είχε πανσέληνο, οπότε το φεγγάρι ήταν σχεδόν γεμάτο. Αξίζει βέβαια να αναφερθεί και το φαγητό, γιατί μπορεί η ατμόσφαιρα να είναι ειδυλλιακή αλλά αν το φαγητό δε λέει τίποτα, τι να την κάνεις αυτή; Το φαγητό είναι πάρα πολύ καλό. Ελληνική εκδοχή μπουγιαμπέσας, ταραμοσαλάτα, ceviche λαβράκι, όστρακα φρέσκα και πολλά άλλα. Τα "Βατράχια" είναι μοναδική εμπειρία.. πραγματικά.
Το Σάββατο το πρωί ξεκινήσαμε για την Πολύαιγο, ένα νησί απέναντι από τη Μήλο και την Κίμωλο, ακατοίκητο και φημισμένο για τα κατσίκια που ζουν σ'αυτό αλλά και για τα πανέμορφα νερά του. Ότι και να πω, νομίζω ότι δε θα μπορέσω να περιγράψω την ομορφιά του. Όρμοι με καταγάλανα νερά, μπάνιο σα να κολυμπάς σε πισίνα, ηρεμία απόλυτη. Εκεί ξεχνάς και το όνομά σου... Βάλαμε βατραχοπέδιλα και μάσκες και εξερευνήσαμε το βυθό, βγάλαμε και μερικούς αχινούς και τους φάγαμε, κι έτσι έφτασε το απόγευμα χωρίς να το καταλάβουμε. Και μετά επήλθε η πείνα...Ακριβώς απέναντι από την Πολύαιγο, σε απόσταση 5 λεπτών είναι η Κίμωλος, στην οποία είχα πάντα όνειρο να πάω, καθότι λάτρης της Λαδένιας, μίας παραδοσιακής τοπικής τύπου πίτσας, που φτιάχνουν εκεί, με λάδι, ζυμάρι, ντομάτες και κρεμμύδια. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι υπήρχαν δύο ταβέρνες, και φυσικά δεν ξέραμε που να καθήσουμε. Το πήρα λοιόν πάνω μου και είπα ότι θα καθήσουμε εκεί όπου φτιάχνουν λαδένια. Και φυσικά η επιλογή μου στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Αν ποτέ βρεθείτε στην Κίμωλο, να πάτε οπωσδήποτε στην ταβέρνα "στο Κύμα", ή αλλιώς στα "Μποχωράκια"(τοπωνυμικό ψευδώνυμο). Λαδένια που παραμιλάς, ιμάμ που δεν έχεις φάει ούτε Πολίτισσα γιαγιά να είχες, γόπες και μπαρμπούνια φρεσκότατα, ομελέτα με κολοκύθια και κάππαρη, κολοκυθένια. Και το κύμα να χαιδεύει τα πόδια σου, και να τα έχεις ξεχάσει όλα. Και αυτό το απόλυτα Ελληνικό, που λίγο μετά γίνεσαι κολλητός με τους ιδιοκτήτες, ανταλάσσεις τηλέφωνα και υπόσχεσαι ότι θα ξαναπάς σίγουρα.... αυτό με τρελαίνει. Εμείς βέβαια ξαναπήγαμε δύο μέρες μετά, γιατί μας υποσχέθηκα κατσικάκι τοπικό στη γάστρα με πατάτες, οπότε δε γινόταν να το χάσουμε με τίποτα. Από την Κίμωλο μπορέσαμε να δούμε μόνο το λιμάνι της αλλά και η χώρα φαινόταν εκπληκτική.
Την Κυριακή ο καιρός "έπεφτε" κι άλλο, οπότε αποφασίσαμε να πάμε Πάρο-Αντίπαρο. Που να έχεις τέτοια ευκαιρία με τον αέρα που φυσάει μόνιμα στην περιοχή.... Φτάσαμε στην Πάρο 45 λεπτά μετά, στην περιοχή Αλική, η οποία σχεδόν απέναντι "βλέπει" Αντίπαρο. Εκεί λοιπόν ανάμεσα στα δύο νησιά υπάρχουν δύο βραχονησίδες με τα απόλυτα νερά. Καταγάλανα νερά , αρκετά δροσερά αλλά όνειρο. Εκεί καθήσαμε γύρω στις 3 ώρες, ατενίζοντας, διαβάζοντας βιβλία και κάνοντας ατελείωτες βουτιές. Και γυρίσαμε με την απόλυτη νηνεμία, περάσαμε δίπλα από τις φοβιστικές Πόρτες (Σάμινα γαρ), και γυρίσαμε στη Σίφνο.
Το μόνο που θα συμπληρώσω είναι αν βρεθείτε στην περιοχή να φάτε οπωσδήποτε κατσικάκι παραδοσιακό στο φούρνο με πατάτες στο νησί της Κιμώλου. Κυριολεκτικά γλύφεις και τα δαχτυλά σου.
Θα κλείσω με τον αγαπημένο μου στίχο του Ελύτη, που τις μέρες αυτές ερχόταν συνέχεια στο μυαλό μου "Θεέ μου πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε"
Καλό καλοκαίρι.... Θα δώσω tips για ότι ωραίο κάνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου