"Ένα τυχαίο γεγονός, μία απλή σύμπτωση, είναι ικανά να ανατρέψουν μία ισορροπία κεκτημένη με μεγάλο μόχθο και να καθορίσουν μία νέα πραγματικότητα. Να φέρουν στην επιφάνεια ότι κρυβόταν για καιρό και να δημιουργήσουν μία σειρά ανεξέλεγκτων αντιδράσεων. Πολύ περισσότερο, όταν αυτό που κρύβεται είναι μία ταραγμένη ψυχή γεμάτη ανεπούλωτα τραύματα, ανοιχτές πληγές και συσσωρευμένο πόνο" , Ειρήνη Μουντράκη, Θεατρολόγος/Κριτικός Θεάτρου.
Ο Θάνατος κι η Κόρη γράφτηκε το 1991 και πραγματεύεται την ιστορία της Παουλίνας, θύματος της Χιλιανής δικτατορίας. Η Παουλίνα συνελήφθη και βασανίστηκε ανελέητα, βιάστηκε επανειλημμένα( υπό τους ήχους του κουαρτέτου του Σούμπερτ "Ο Θάνατος και η Κόρη" - εξού κι ο τίτλος) και στο χείλος του θανάτου αφέθηκε ελεύθερη.
Στο παρόν, 15 χρόνια μετά, η Παουλίνα έχει μάθει να ζει με τον τρόμο που στοιχειώνει τη ζωή της και την καθημερινότητα της. Δεκαπέντε χρόνια μετά ο συζυγός της έχει μόλις δεχθεί πρόταση από τον νέο Πρόεδρο της χώρας, να είναι μέλος στην Επιτροπή Έρευνας για τα εγκλήματα που διεπράχθησαν στην διάρκεια της δικτατορίας. Και τότε εμφανίζεται ένας καλοσυνάτος κύριος, ο οποίος βοηθά το σύζυγό της, όταν ο τελευταίος παθαίνει λάστιχο. Τι γίνεταιο όμως όταν η Παουλίνα αναγνωρίζει στο πρόσωπο του κυρίου το βασανιστή της? Όταν της δίνεται η ευκαιρία να εκδικηθεί?
Το έργο έχει μία τεράστια δυναμική. Το θέμα από μόνο του είναι πολύ δυνατό. Δε θα έλεγα το ίδιο και για τους ηθοποιούς, ή μάλλον για να είμαι δίκαιη, συγκεκριμένα για την Κατερίνα Λέχου (Παουλίνα). Το παλεύει πολύ η αλήθεια είναι, αλλά δε νομίζω ότι καταφέρνει να πάρει το ρόλο και να τον απογειώσει. Η ιστορία περιγράφει μία γυναίκα πονεμένη, αλλά και θυμωμένη, που δεν έχει μοιραστεί τις τραγικές στιγμές που πέρασε, ούτε με τον άντρα της. Η Λέχου έχει μία φωνή που ίσα που βγαίνει και όσο κι αν προσπαθεί δε μπορεί να πείσει ότι είναι η γυναίκα αυτή. Αλλά ακόμα και στις απειλητικές σκηνές, δεν μου προξένησε καμία συγκίνηση, κανένα έντονο συναίσθημα. Ο σύζυγός της ( Αλέξανδρος Σταύρου) προσωπικά μου άρεσε πολύ. Παίζει πολύ πειστικά το ρόλο του, ισορροπεί με επιτυχία ανάμεσα στο δίκαιο και στον πόνο για τη γυναίκα του και καταφέρνει εν τέλει να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Η ευχάριστη έκπληξη είναι ο βασανιστής (Μάνος Ζαχαράκος), ο οποίος παίζει αρκετά καλά και σώζει κάπως την κατάσταση.
Δεν είναι από τις παραστάσεις που θα πρότεινα σε κάποιον να δει, γιατί παρόλο που το θέμα βοηθάει, δεν εμβαθύνει καθόλου στην ψυχολογία των καταστάσεων αυτών. Είναι μία σχετικά καλή απόδοση των ρόλων, αλλά μέχρι εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου