"Άννα, Είπα" του Παναγιώτη Μεντή, Θέατρο Στοά

"Πως να αποτυπώσεις στο χαρτί ένα ταραγμένο εγκεφαλογράφημα? Πως να το αποτυπώσεις με λόγια? Ξεκίνησα να γράφω για την Άννα ακούγοντας τη σιωπή μιας γυναίκας. Μια σιωπή χωρίς συνείδηση από την ίδια. Μια σιωπήπου στο μυαλό μου πήρε διάφορες διαστάσεις. Την είδα άλλοτε σαν σιωπή- στάση ζωής, άλλοτε σαν σιωπή-διαμαρτυρία, άλλοτε σαν σιωπή- πολιτική πράξη κι άλλοτε σαν σιωπή- επιλογή άμυνας απέναντι στη βία και τη μικρότητα, ενός ανθρώπου που είδε και τρόμαξε"

Ήξερα ότι η παράσταση θα ήταν καλή. Δε φανταζόμουνα ότι θα ήταν τόσο καλή. Ότι θα έφευγα και θα είχα τέτοια πληρότητα και συγκίνηση που λίγες, πολύ λίγες παραστάσεις μου έχουν προσφέρει μέχρι στιγμής. Η Λήδα Πρωτοψάλτη είναι απλά συγκλονιστική. Όπως και όλοι όσοι παίζουν. Στο πρόγραμμα διαβάζω και το εξής απίστευτο: "Η Λήδα Πρωτοψάλτη σπούδασε μόνο έναν χρόνο στην Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κ.Κουν, και παίρνει εκτάκτως επαγγελματική άδεια ηθοποιού, μετά από πρόταση του ίδιου του Κουν". Καταλαβαίνετε για τι ηθοποιό μιλάμε...

Το θέμα: Κλεισμένη σε ένα θάλαμο ψυχιατρικής κλινικής η Άννα αναπλάθει το παρελθόν της και κυρίως τη δύσκολη σχέση με τη μάνα της.

Στην ουσία αυτό που παρακολουθούμε και είναι συγκλονιστικό είναι την Άννα στο ψυχιατρείο και όλοι οι υπόλοιποι που παίζουν, να είναι οι αναμνήσεις της και το υποσυνείδητό της. Μπλοκαρισμένη από μία μάνα που μονίμως τη μείωνε και την υποτιμούσε κι έναν πατέρα που ήταν λάτρης των Θείων και τελείως άβουλος, η Άννα ισορροπεί με δυσκολία ανάμεσα στο μίσος, την εξάρτηση και τις ενοχές για τη μητέρα της, τη λύπηση, τον οίκτο και την παθολογική αγάπη για τον πατέρα της. Ταλαιπωρημένη από τις "αρρώστιες του μυαλού", αναπολεί με δυσκολία τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια, κατακεραυνώνει τους ανθρώπους που την πλήγωσαν, αλλά στην ουσία δεν ξεφεύγει ποτέ από τις αναμνήσεις αυτές, που τη στοιχειώνουν και την κατατρέχουν.

Η απόδοση των παραπάνω σκηνοθετικά είναι σε άλλα επίπεδα. Το παιχνίδι με τους φωτισμούς, ανάλογα με τη διάθεση είναι ασύλληπτο. Η επιλογή της μητέρας εις διπλούν (σκηνοθετικό εύρημα), δίνει την ένταση που χρειάζεται και τη δυναμική των αναμνήσεων που κατατρέχουν.

Η Λήδα Πρωτοψάλτη είναι καταπληκτική. Σε συνεπαίρνει, σε συγκινεί, σε κάνει να γελάς, σε ταξιδεύει και εν τέλει σε λυτρώνει. "Ιδού η Δούλη σου Μητέρα", και το Θέατρο δονείται από συγκίνηση.... Πραγματικά μία παράσταση που αξίζει να δει κανείς και να αφεθεί να παρασυρθεί από τη δίνη των συναισθημάτων που προκαλεί. Και να μην μείνει μόνο στην κακή ανάμνηση της μητέρας μόνο ως ανάμνηση, αλλά να δει τη ζημιά που αυτή έχει κάνει στην προσωπικότητα και την ψυχολογία της Άννας, ζημιά ανεπανόρθωτη για την αυτοπεποίθησή της, από την οποία δε μπόρεσε να ξεφύγει ποτέ.

Και κάτι τελευταίο. Δυστυχώς το θέατρο ήταν σχετικά άδειο (max 25-30 άτομα) και είναι τόσο κρίμα να μη γεμίζουν αυτά τα θέατρα. Είναι τόσο ωραίο να φεύγεις τόσο πλήρης από μία παράσταση που έχει κάτι να σου πει, που ακουμπά στο συναίσθημα και τη λογική και τη θυμάσαι όσος καιρός κι αν περάσει.