Μαύρο: Συμβολίζει το σκοτάδι, το φόβο και το θάνατο. Είναι τραγικό και αυστηρό και εμπνέει σταθερότητα και σοβαρότητα. Επίσης, εκφράζει την πειθαρχεία και την εσωστρέφεια, τις ανέκφραστες ικανότητες αλλά και το φόβο για το μέλλον.
Το μαύρο αυξάνει την αυτοσυγκράτηση και την αυτάρκεια.
Κόκκινο: Χρώμα ζεστό, πλημμυρισμένο από ένταση, επανάσταση και συγκίνηση. Χρώμα του ερωτικού πάθους, της φωτιάς, της δύναμης, της θερμότητας, του αίματος, της καύσης. Στη χρωματοθεραπεία αυξάνει τη θερμοκρασία του σώματος, δίνει ενέργεια. Στο ανθρώπινο σώμα το κόκκινο χρώμα αντιστοιχεί στα γεννητικά όργανα και στο αίμα.
Ο Σταμάτης Φασουλής επιλέγει να ασχοληθεί με την ιστορία του Μάρκους Ρόθκοβιτς ( Μάρκ Ρόθκο) και παραδίδει ένα εξαιρετικό έργο με πολύ δυνατές ερμηνείες τόσο από τον ίδιο όσο και από τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο.
Ο Μάρκ Ρόθκο ήταν Εβραίος και γεννήθηκε το 1903 στη Λετονία. Η οικογένειά του μετανάστευσε στην Αμερική υπό τον φόβο των Ναζί και ο Ρόθκο ξεκίνησε σπουδές στο πανεπιστήμιο Yale, γρήγορα όμως εγκαταλείπει το πανεπιστήμιο για να ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Παρόλο που είναι γνωστός ως "αφηρημένος εξπρεσιονιστής", το έργο του καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα της σύγχρονης ζωγραφικής, ξεκινώντας από τον εξπρεσιονισμό και το σουρεαλισμό και φτάνει μέχρι την αφηρημένη τέχνη. Όπως έλεγε ο ίδιος "δεν ζωγραφίζω αντικείμενα αλλά ιδέες". Το 1970 αυτοκτονεί με βαρβιτουρικά, αφού πρώτα κόβει με ξυράφι τις φλέβες του.
Η υπόθεση του έργου βασίζεται σε μία στιγμή του ζωγράφου αυτού που σήμερα θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς Αμερικανούς ζωγράφους του 20ου αιώνα. Σε μια εποχή που όλα είναι στο κόκκινο, ο συγγραφέας μιλά για την τέχνη και την εξαγορά της, αλλά και για τη συνείδηση, το χρήμα, την ανταλλαγή. Και πρόκειται για τη μάχη ανάμεσα στο μαύρο και το κόκκινο, ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, ανάμεσα στα νιάτα και τα γερατειά. Ο πιτσιρικάς που εμφανίζεται στο ατελιέ του θα είναι διστακτικός στην αρχή, όταν όμως ο εσωστρεφής ναρκισσιστής Ρόθκο τον αγνοεί αλλά και ταυτόχρονα τον κοντράρει συστηματικά, ο μικρός επιτίθεται με έναν εξαιρετικό μονόλογο που καθηλώνει και τον κάνει να δει τα πράγματα από μία διαφορετική σκοπιά.
Είναι από τις καλύτερες παραστάσεις της φετινής χρονιάς και για έναν ακόμη λόγο. Καταπιάνεται με ένα θέμα λιγότερο κοινό, τη ζωγραφική και τα συναισθήματα του ζωγράφου για τους πίνακές του, πόσο πολύ τον ενδιαφέρει η αντιμετώπιση του κοινού αλλά και πόσο πολύ έχουν ανάγκη την αποδοχή του έργου τους.
"Ένας ζωγραφικός πίνακας ζει με τη συντροφικότητα, εξαπλώνεται και επιταχύνεται στα μάτια του ευαίσθητου παρατηρητή. Παρόμοια πεθαίνει. Συνεπώς είναι επικίνδυνο και αναίσθητα σκληρό να τον στέλνεις έξω στον κόσμο. Πόσο συχνά θα πρέπει να τον σακατεύουν για πάντα τα μάτια του άξεστου και η ωμότητα του ανίκανου;" Μάρκ Ρόθκο 1947
Για την ιστορία πρέπει να αναφέρω ότι το 2003 το έργο του με τίτλο "Homage to Matisse"(1953) πωλήθηκε προς 22,4 εκατ. δολάρια, σπάζοντας το ρεκόρ του πιο ακριβού πίνακα που πωλήθηκε σε πλειστηριασμό. Το ρεκόρ καταρρίφθηκε το 2007 με τον πίνακα "White Centre", επίσης του Ρόθκο, με τιμή 72,84 εκάτ δολάρια, ο οποίος πωλήθηκε στη βασιλική οικογένεια του Κατάρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου