Γιατί θα ξαναπάω στην Αστυπάλαια- Αύγουστος 2011

Μετά από tour σε Ιόνιο και Σποράδες, κατά το τέλος του Αυγούστου επισκεφθήκαμε την Αστυπάλαια. Από το αεροπλάνο ακόμα (γιατί είσαι ήρωας να πας με πλοίο) καταλαβαίνει κανείς ότι το νησί είναι μόνο του στη μέση του πελάγους. Ξεκινάς από Αθήνα και σε μια ώρα φτάνεις εκεί που πραγματικά νιώθεις ότι είσαι εσύ, ο ουρανός και η θάλασσα.

η χώρα της Αστυπάλαιας

Το νησί είναι μία ομορφιά. Κυριολεκτική ομορφιά. Μια χώρα δαντελωτή, σκαρφαλωμένη στο βράχο. Κι ένα αεροπορικό θέαμα απίστευτο. Κολπίσκοι με πράσινα νερά, νησάκια μικρά, μικροί οικισμοί και αυτή η μαγευτική ξεραϊλα του Αιγαίου... που με τρελαίνει.. Όταν σκέφτομαι το Αιγαίο, πάντα γεννιέται η ακόλουθη εικόνα στο μυαλό μου: ξυπόλητη, με αλάτι στα μαλλιά, παρεό, να φυσάει ο δαιμονισμένος αέρας, να καίει ο ήλιος το πρόσωπο και με κλειστά μάτια να ταξιδεύω αλλού. Αυτό.

Μείναμε στο Pylaia Boutique Hotel. Εξαιρετικό. Minimal διακόσμηση, μεγάλα δωμάτια, έξυπνη αρχιτεκτονική. Στα superior δωμάτια (με ομολογουμένως λογικότατες τιμές), το μπάνιο είναι κάτω από το δωμάτιο και είναι τόσο μεγάλο όσο και το δωμάτιο. Πολύ καλό πρωινό, πολύ φιλικό και καλοπροαίρετο σέρβις. Η θέα του ξενοδοχείου δεν είναι προς τη χώρα αλλά προς την παραλία Λιβάδι, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι δεν είναι ωραία...

Pylaia Boutique Hotel

Την πρώτη μέρα που φτάσαμε κολυμπήσαμε στο Λιβάδι, μία παραλία πολύ κοντά στη χώρα, με κρυστάλλινα νερά, συμπαθητικά beach bar,  οργανωμένη κατάσταση. Καλά, και μην περιμένετε ότι θα βρείτε την κατάσταση της τεράστιας ξαπλώστρας με τα αφράτα μαξιλάρια και τα συναφή, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο αυτή η απλότητα ταιριάζει στο νησί. Επίσης, δεν υπάρχουν θάλασσες με γαλαζοπράσινα νερά και άμμο, αλλά τα νερά είναι παντού τόσο κρυστάλλινα και διαυγή που απλά τα υπόλοιπα δεν σε απασχολούν. Στην Αστυπάλαια αντιλήφθηκα ότι τελικά οι γαλαζοπράσινες παραλίες δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση ομορφιάς.

Η βόλτα στην Αστυπάλαια είναι μοναδική. Στην κορυφή του βράχου δεσπόζει το κάστρο των Γκουερίνι, χτισμένο με την παραδοσιακή πέτρα και περιστοιχισμένο από άσπρα κυκλαδίτικα σπίτια. Μέσα στο κάστρο υπάρχουν οι εκκλησίες της Παναγίας της Ευαγγελίστριας και του Αγίου Γεωργίου. Η πλατεία της χώρας δεν είναι μεγάλη, αλλά είναι σημείο συνάντησης τουριστών και ντόπιων. Το πρώτο βράδυ φάγαμε σε ένα από τα καλύτερα εστιατόρια του νησιού, την Ακτή (Πέρα Γιαλός- 22430 61114). Χτισμένο κυριολεκτικά στην άκρη του βουνού, έχει τραπέζια κρεμασμένα πάνω από τη θάλασσα και καταπλητικό φαγητό. Φρέσκο ψάρι, χταποδοκεφτέδες, αστακομακαρονάδα και το καλύτερο συμιακό γαριδάκι που έχω φάει στη ζωή μου.

Εστιατόριο Ακτή

Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα είχε εκδρομή με φουσκωτό αλλά λόγω αέρα δεν το καταφέραμε. Είπαμε λοιπόν να πάμε στην διασημότερη παραλία του νησιού, τα Καμινάκια. Οδηγώντας περίπου μισή ώρα μέσα από βουνά, λαγκάδια και απίστευτο χωματόδρομο φτάσαμε στο απόλυτο. Ένας κόλπος στα δυτικά του νησιού, μα γευ τι κός!! Απόλυτη ησυχία, λίγες ξαπλώστρες, προστατευμένη από τον αέρα. Σημαντικό tip: Θαυμάσιος βυθός... Κολυμπήσαμε περίπου μιάμιση ώρα με μάσκες και είδαμε πολύχρωμα ψάρια, κεφαλόπουλα, ωραία πετρώματα.

Καμινάκια

Η μεγάλη αποκάλυψη του μέρους, βέβαια, είναι η μοναδική ταβέρνα της περιοχής, η Λίντα (Καμινάκια, 6972290088). Γυναίκα με ανησυχίες, η Λίντα μπήκε στο πρόγραμμα Leader και έφτιαξε μία ταβέρνα με πέντε πιάτα, εξαιρετικά. Σαλάτα, πατάτες, ντοκατοκεφτέδες, και κατσικάκι αστυπαλιώτικο κοκκινιστό και λεμονάτο ή παϊδάκια. Και εννοείται ότι έχουν καϊκι δικό τους και όποτε έχουν ψάρι είναι φρεσκότατο. Ήμασταν τυχεροί γιατί εκτός από τα προαναφερθέντα φάγαμε και σκάρο φρέσκο, λουκούμι. Κυριολεκτικά γλύφεις και τα δάχτυλά σου.

Λίντα, Καμινάκια

Το απόγευμα γυρίσαμε στη χώρα και απολαύσαμε γλυκά και ελληνικό καφέ στο Αρχιπέλαγος (Χώρα Αστυπάλαιας 22430 61889), με θέα το κάστρο και την απεραντοσύνη του Αιγαίου. Σιροπιαστά, πάστες, μηλόπιτες, λουκουμάδες και ο κατάλογος είναι ατελείωτος... Φανταστείτε χρωματιστά τραπεζάκια, δέντρα σ'ένα άγονο μέρος και όλων των ειδών τα γλυκά με τη συνοδεία παγωμένου νερού και ελληνικού καφέ... Τι άλλο να θέλω?

Η επόμενη μέρα ήταν αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Επισκεφθήκαμε το Αρχαιολογικό Μουσείο Αστυπάλαιας, ένα δωματιάκι στον Πέρα Γυαλό με πολύ αξιόλογα ευρήματα από την προϊστορική εώς και τη μεσαιωνική εποχή. Η Αστυπάλαια έχει αξιοθαύμαστη ιστορία. Θολωτούς τάφους, αγάλματα, νομίσματα, αγγεία, επιγραφές που μας ενημερώνουν για τους θεούς που λάτρευαν στο νησί. Την Ελληνιστική εποχή το νησί υπήρξε λιμάνι-σταθμός των Πτολεμαίων της Αιγύπτου, ενώ κατά τη Ρωμαιοκρατία ήταν ορμητήριο κατά των πειρατών, με αποτέλεσμα οι Ρωμαίοι να παραχωρήσουν πολλά προνόμια στους κατοίκους. Μετά το 1204 περιήλθε στους Βενετούς, και συγκεκριμένα στην οικογένεια Quirini, μέχρι το 1537, που κατακτήθηκε από τους Τούρκους. Με την Ελλάδα ενώθηκε το 1948.

Το πιο εντυπωσιακό εύρημα του νησιού, βέβαια, είναι το μοναδικό νεκροταφείο βρεφών στην Κυλίντρα, στο όριο της Χώρας προς τη νότια πλευρά. Νομίζω ότι είναι από τα ευρήματα που με έχουν μαγέψει. Περπατάς στη χώρα και ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου και απλά δεν το πιστεύεις. Πιθάρια μέσα στα οποία θάβανε τα βρέφη, τα βλέπεις μπροστά σου. Το θέαμα είναι απίστευτο. Τα νεκρά βρέφη υπολογίζεται ότι ή ήταν πρόωρα, ή πέθαιναν κατά τη διάρκεια του τοκετού. Η διαδικασία ταφής είναι συγκλονιστική. Άνοιγαν μία οπή κυκλικού σχήματος στην κοιλιά του αγγείου και τοποθετούσαν μέσα το νεκρό βρέφος. Στη συνέχεια η οπή κλεινόταν από το αποκολλημένο κομμάτι. Τα περισσότερα αγγεία είναι δοχεία νερού, που χρονολογούνται απο το 750 π.Χ. Η περίοδος αυτή είναι η καλύτερη εποχή της Αστυπάλαιας, όπου το νησί μεσουρανούσε στην περιοχή του Νοτίου Αιγαίου, ως κομβικό σημείο και εμπορευματικός σταθμός, συνδέοντας τα υπόλοιπα νησιά του Νοτιοανατολικού Αιγαίου και την Αίγυπτο, με την υπόλοιπη Ελλάδα. Βέβαια, επειδή ζούμε στην Ελλάδα, η τύχη του νεκροταφείου έχει σκοντάψει στην ατελείωτη γραφειοκρατία των διαφόρων φορέων, με αποτέλεσμα από τη μία να μην καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται- μηδαμινή σήμανση και μία απλή περίφραξη και από την άλλη να έχουν ξεκινήσει εργασίες ενός σπιτιού (ευτυχώς οι εργασίες για την ανέγερσή του, σταμάτησαν) ακριβώς πάνω στα ευρήματα.

Το ίδιο απόγευμα φάγαμε το καλύτερο πιταράκι με παραδοσιακό τυρί-χλωρή στο "Μελτέμι"(Χώρα, 22430 61479), μαζί με ζεστό ρακόμελο. 

Την τελευταία μας μέρα, την αφιερώσαμε σ'ένα θαλάσσιο tour γύρω από το νησί, καθώς και στις δύο βραχονησίδες ακριβώς απέναντι, τον Κουτσομίτη και την Κουνούπα. Επισκεφθήκαμε τη Μαλτεζάνα και κολυμπήσαμε στους κολπίσκους της. Φτάσαμε στον Άγιο Κωνσταντίνο, το Τζανάκι, τις Βάτσες.

Η Αστυπάλαια είναι εμπειρία. Δε μοιάζει με τίποτα άλλο που έχω δει μέχρι σήμερα, είναι μοναδική. Οι άνθρωποί της είναι ζεστοί, φιλόξενοι, αγαπάνε τον τόπο τους και σε κάνουν να νιώθεις ότι είσαι σπίτι σου. Φεύγεις και ξέρεις ότι θα ξαναγυρίσεις. 

Θα κλείσω το post αυτό μ'ένα ποιηματάκι που μου άρεσε για την πεταλούδα του Αιγαίου

"Πάνω στο χάρτη μοιάζει με πεταλούδα που φτερουγίζει στο γαλάζιο αιγαιοπελαγίτικο φως, μέσα όμως στην ψυχή μας τινάζει τη μουσκεμένη χαίτη της με ρυθμικές κινήσεις σαν θαλασσινός αετός εκεί που οι Κυκλάδες συναντούν τα Δωδεκάνησα".